Het leven!
Door: Anneke Siepelinga
Blijf op de hoogte en volg Anneke
07 Oktober 2013 | Oeganda, Kampala
Ik ben hier al ruim 6 weken de tijd gaat heel erg snel. Ook geen tijd om mij te vervelen er is altijd wel wat. Ik merk aan de mensen die hier werken dat zij het fijn vinden dat ik er ben. iemand die de leiding neemt. We overleggen met elkaar en de sfeer is heel goed. We delen ook met elkaar en dat is fijn. Maar je hoort ook veel dingen die moeilijk zijn. Ook als je hier de krant leest dan lees je dingen die moeilijk zijn. Bijvoorbeeld een echtpaar heeft een Siamese tweeling gekregen. Deze tweeling moest vervoerd worden naar een ander ziekenhuis en de ouders moesten daar 90 euro voor betalen. De ouders hebben dat geld niet en vertrekken uit het ziekenhuis met achterlating van de baby's. Omdat deze baby's nu niet de goede zorg krijgen overlijden zij na 3 dagen.
Heftig hoor.
Gisteren naar een wijk geweest waar echte armoede is. De huisjes zijn klein en er lopen heel veel kinderen. De meeste kinderen hebben nog nooit een blanke gezien en vinden mij dan ook heel eng! Vooral als ik dan een foto van ze maak dan rennen ze heel hard huilend weg. De grotere kinderen vinden op de foto gaan juist heel leuk en trommelen al hun vriendjes op. En als je dan de gemaakte foto laat zien moeten ze heel erg lachen. Ik ging naar deze buurt samen met John om de grootmoeder van een van de kinderen hier te ontmoeten. Zij wil graag voor haar kleinzoon zorgen. Het is mijn eigen vlees en bloed! Maar als ik kijk naar de omstandigheden dan vind ik het moeilijk. Ik ging met pijn in mijn buik daar weg. Een mannetje die hier woont, alles schoon en netjes gaat bij zijn oma wonen waar het heel anders is. Maar toch weet ik dat dit jongetje daar hoort. Hij hoort bij zijn eigen familie! Ik heb er nu wel vrede mee.
Omdat ik veel gebruik maak van de boda boda (brommer) heb ik toch maar een helm gekocht. Ik heb diverse ongelukken gezien en ik vond het genoeg. Het ziet er vast niet uit. De meeste bestuurders van een boda dragen wel een helm maar de mensen achterop bijna nooit. Tot nu toe alleen blanken gezien die een helm dragen.
Donderdag komen er hier twee vrijwilligers werken zij komen uit Nederland dus dat is wel gezellig. En over een kleine twee weken komt Maartje, daar kijk ik erg naar uit. Ik heb een safari geboekt naar Queen Elisabeth. Als Maartje weg is komt Sandra nog voor twee weken dus de laatste maanden hier zullen hard gaan!
Liefs, Anneke
Heftig hoor.
Gisteren naar een wijk geweest waar echte armoede is. De huisjes zijn klein en er lopen heel veel kinderen. De meeste kinderen hebben nog nooit een blanke gezien en vinden mij dan ook heel eng! Vooral als ik dan een foto van ze maak dan rennen ze heel hard huilend weg. De grotere kinderen vinden op de foto gaan juist heel leuk en trommelen al hun vriendjes op. En als je dan de gemaakte foto laat zien moeten ze heel erg lachen. Ik ging naar deze buurt samen met John om de grootmoeder van een van de kinderen hier te ontmoeten. Zij wil graag voor haar kleinzoon zorgen. Het is mijn eigen vlees en bloed! Maar als ik kijk naar de omstandigheden dan vind ik het moeilijk. Ik ging met pijn in mijn buik daar weg. Een mannetje die hier woont, alles schoon en netjes gaat bij zijn oma wonen waar het heel anders is. Maar toch weet ik dat dit jongetje daar hoort. Hij hoort bij zijn eigen familie! Ik heb er nu wel vrede mee.
Omdat ik veel gebruik maak van de boda boda (brommer) heb ik toch maar een helm gekocht. Ik heb diverse ongelukken gezien en ik vond het genoeg. Het ziet er vast niet uit. De meeste bestuurders van een boda dragen wel een helm maar de mensen achterop bijna nooit. Tot nu toe alleen blanken gezien die een helm dragen.
Donderdag komen er hier twee vrijwilligers werken zij komen uit Nederland dus dat is wel gezellig. En over een kleine twee weken komt Maartje, daar kijk ik erg naar uit. Ik heb een safari geboekt naar Queen Elisabeth. Als Maartje weg is komt Sandra nog voor twee weken dus de laatste maanden hier zullen hard gaan!
Liefs, Anneke
-
07 Oktober 2013 - 17:56
Ineke Landman:
Heftig hoor!! Ik bid voor je en voor deze mensen maar ik kan me voorstellen hoe machteloos je je soms kan voelen. Liefs Ineke -
07 Oktober 2013 - 18:10
Hanneke:
Hi Anneke,
Wat weer een heftig verhaal meis, wat een emoties allemaal. En wat een prachtige kinderen zijn het toch als je naar die foto's kijkt. Die grote ogen, heel vertederend. Daar wil je toch alles voor doen als je dat ziet!
Maar ja als je er maar bestand tegen bent dat niet alles naar jouw eigen tevredenheid ( misschien onze manier van denken en leven) kan worden opgelost. Het is natuurlijk een heel andere cultuur. Moeilijk hoor, om het zo te bekijken. Lieverd het gaat wel weer heel hard he, het is al over de helft. Ik wist niet dat vrouwtje Schuiten ook naar jou toe komt, wat leuk !!!!! Zet haar niet op een boda boda zonder helm hoor want dat gaat niet goed komen. Nou het zal best een hele leuke tijd worden. Natuurlijk eerst heerlijk een tijd met Maartje en dan met San, gezellig.!!!!!!! Ok An ik wens je nog heel veel wijsheid en Gods zegen toe en ook veel plezier voor de komende tijd. Een hele dikke knuffel van mij.
Han -
07 Oktober 2013 - 20:37
Ruud Jouvenaar:
Hoi Anneke,
Je maakt veel dingen mee en natuurlijk heel zware dingen. Het moeilijke lijkt mij dat je soms zo machteloos moet toekijken cq moet ondergaan. Je zou zo graag anders willen en je hebt de middelen niet om dit te doen. Ik voel en lees dit door je reisverslagen heen, maar je bent iemand die door zet en er voor gaat dit te doen wat je kunt doen. Je bent een kanjer.
Gezegend ben je met de liefde van Jezus.
Shalom
Ruud -
07 Oktober 2013 - 21:22
Zus:
Hoi zus, Tjonge wat een andere omgeving is het toch waar je nu bent; natuurlijk weet je dat, maar ervaren blijft toch heftig lijkt mij. Gelukkig maakt het voor onze God niks uit waar Zijn kinderen wonen en voor jou kennelijk ook niet :-) Mooi An dat het kan, maar ik hoop tóch dat je wel weer terug komt naar ons koude kikkerlandje. We wensen je veel sterkte bij alles wat je meemaakt!
Ook een mooie tijd samen met Maartje toegewenst!!
Groetjes, Martje -
03 November 2013 - 14:13
Angelique:
Hi Anneke
Heftig lijkt het mij om de armoede te zien. En wat je zegt, dat kindje die terug gaat naar zeer eenvoudig, maar wel naar zijn oma, dat is toch wel fijn voor hem.is er nazorg dan? Dat dat kindje wel genoeg te eten krijgt bv? Of is terugbrengen naar familie eine verhaal...? Sterkte met alles en Gods wijsheid. Fijn dat je daar wat kan doen voor deze mensen. En kinderen. Fijne tijd met de hollanders die langskomen! Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
